Oud-medewerker Jos Swaning over zijn 25 jaar bij Merford

‘Voordat ik in 1984 bij Merford startte, werkte ik bij een ander bedrijf dat actief was in de akoestische materialen. Zeker in die tijd was de wereld van akoestische materialen nog maar heel klein. Hierdoor was ik Harry Vertooren, commercieel directeur, ook al een paar keer tegengekomen. Maar tijdens een beurs waar onze stands praktisch naast elkaar stonden, zijn we pas echt aan de praat geraakt. Hij vertelde mij onder andere over zijn ambities met het bedrijf. Een tijd later heeft Harry aan mij gevraagd of ik bij Merford wilde komen werken. Een keuze die niet gemakkelijk was voor mij, omdat ik destijds zo’n 120 kilometer bij Merford vandaan woonde, maar uiteindelijk ben ik de uitdaging aangegaan. Zeker een jaar lang ben ik vijf dagen in de week 120 kilometer heen en 120 kilometer terug gereden totdat wij hier meer in de buurt zijn komen wonen.’

Het begin bij Merford

‘Toen ik begon bij Merford betekende mijn functie vooral 'aan de gang gaan' met de inkoop en verkoop binnen de afdeling akoestische materialen. Ik weet nog dat Harry en ik, in de eerste week dat ik bij Merford werkte, direct naar Milaan zijn gevlogen om daar te praten met een Italiaanse leverancier waar toen nog maar heel sporadisch contact mee was. Wij hebben daar gesproken met de directeur en na die zakenreis is alles eigenlijk echt van start gegaan. Na die reis ben ik als een razende begonnen om nog meer firma’s erbij te krijgen. Met de komst van meer leveranciers kon het assortiment steeds verder worden uitgebreid. De werkzaamheden waar ik mij toen enorm voor heb ingespannen hebben uiteindelijk geresulteerd in het assortiment dat er vandaag de dag nog steeds is. Ook van alle prductnamen heb ik de meeste verzonnen. Bij het zoeken naar namen heb ik altijd getracht een associatie met akoestiek te wekken.’

 

'Een apart kantoor wilde ik, ook toen ik officieel manager werd, absoluut niet.'

 

Persoonlijke groei binnen de organisatie

‘Tijdens mijn eerste jaren bij Merford deed ik heel veel zaken alleen. Maar op een gegeven moment werden de afdeling en de omzet groter, en werd ik in 1994 benoemd tot manager. In feite was ik dat al, maar op dat moment was het puur een verandering van functietitel. Een apart kantoor wilde ik, ook toen ik officieel manager werd, absoluut niet. Het was een hectische afdeling waarin iedereen goed met elkaar samenwerkte. Ik zat graag tussen mijn collega’s. Binnen de afdeling had ik toch ook de meeste ervaring binnen de akoestiek en moest ik dagelijks vele telefoontjes beantwoorden met vragen.  

Ik ging die tijd ook vaak op zakenreis. We hadden al twee of drie leveranciers in Italië, een aantal in Duitsland, een paar in Spanje en in België. Samen met de inkoper van de afdeling bezochten wij vaak de fabrieken. In het begin ging ik nog regelmatig met Harry op pad, maar dit werd in de loop der jaren toch minder. Zeker toen ik manager werd en ik steeds meer zaken zelf kon beslissen.’

Verhuizingen

‘Ik ben begonnen met werken op de locatie in de Kalkhaven. Dit werd op een gegeven moment te klein en toen zijn we naar Het Eind verhuisd. Een oud bankgebouw waar de kluizen nog in zaten en waar het in de winter echt vreselijk koud kon zijn, want het tochtte er heel erg. Daar hebben we niet lang gezeten, want al snel verhuisden we naar de locatie op de Edisonweg. Een keurig gebouw, maar ook dat werd op een gegeven moment te klein. Toen is mijn afdeling verhuisd naar een kantoorplek die aan het magazijn grensde. Met de verhuizingen had ik geen moeite. De enige verhuizing die ik nooit zal vergeten was tijdens de dreiging van een watersnoodramp in 1995. Naast dat ik thuis alles moest verhuizen, zijn we bij Merford als een razende bezig geweest om alle spullen die op de Edisonweg stonden te verplaatsen naar de locatie in Groot-Ammers. Dit was de plek waar toen de cabines werden gemaakt. Een moeilijke tijd, omdat dit natuurlijk een noodopslag was, maar de orders liepen gewoon door. Wanneer er dus een order binnen kwam, moesten alle spullen uit de enorme hal worden gevist.’

 

'Ik weet nog goed dat ik in 1995 bij mijn bureau kwam en daar een zwart blok lag dat je kon openklappen. Ja, dat was een laptop. Het eerste wat ik heb gedaan, is hem in de la gelegd om deze vervolgens voor een half jaar niet meer open te trekken.'

 

Digitalisering

Een grote overgang voor iedereen was natuurlijk de overstap naar computers. In eerste instantie waren er drie secretaresses die al het typewerk deden. Daarna werden dit er twee, toen één en op een gegeven moment waren ze alle drie weg. Ik weet nog goed dat ik in 1995 bij mijn bureau kwam en daar een zwart blok lag dat je kon openklappen. Ja, dat was een laptop. Het eerste wat ik heb gedaan, is hem in de la gelegd om deze vervolgens voor een half jaar niet meer open te trekken. Maar met het vertrekken van de secretaresses, werd ons verteld dat we het toch maar eens zelf moesten gaan doen. Toen moesten we er dus echt aan geloven. Uiteindelijk bleek het natuurlijk ideaal om mee te werken. Zeker wanneer je op pad was of voor de buitendienst. Het was heel gemakkelijk voor het opstellen van facturen, correspondenties en bezoekersrapporten. Met de kennis en ervaring die je steeds meer kreeg rondom computers, was ik voor mijn omgeving een ware expert geworden op het gebied van computers. Ook voor de rest van mijn loopbaan heb ik altijd een laptop gehouden. Waar je ook was, je kon altijd aantekeningen maken. De overstap van papier en typemachines naar computers was natuurlijk enorm, maar zeker toen ik met pensioen ging in 2009 waren computers al niet meer weg te denken uit het kantoorbeeld.